Χθες που γυρισα σπιτι η μαμα με πηρε και κατσαμε και συζητησαμε τι παει στραβα. Και καταλειψαμε στο οτι φταιω εγω, γιατι εσυ ζητας φυσιολογικα πραγματα. Κατεληξε να μου πει ποσο τιμιο και καλο παιδι εισαι. Πως τωρα το μονο που θελει ειναι να τα ξαναβρουμε γιατι νιωθει ησυχη οταν ειμαι μαζι σου, ξερει πως με προσεχεις. Σου εχει εμπιστοσυνη. Την ρωτησα σου περασε ο θυμος? Και απαντησε ναι. Δεν φταιει κανεις αλλος αλλα η κορη της που την μεγαλωσαν σαν μοναχοκορη και ειχε συνηθισει να κανει ο,τι θελει και να περναει παντα το δικο της. Και τωρα βρεθηκε ο καταλληλος ανθρωπος να την βαλλει στην θεση της. Ακουγα ολα οσα μου ελεγε και μεσα μου ηθελα να αυτοκτονησω γιατι σε εχασα για δευτερη φορα απο τον εγωισμο μου. Ημουνα τοσο χαζη που σε αφησα να πιστεψεις πως και χωρις εσενα εγω μπορω να ειμαι καλα. Ομως δεν ειναι ετσι. Εγω χωρις εσενα ειμαι ενα τιποτα, μακρια σου ειναι σα να σταματαει η ζωη. Εφυγες εσυ και δεν εχω λογο για να ζησω, νιωθω μιση, αδεια. Οταν με χωρισες, πιστευα πως θα ειμαι καλα γιατι δεν σταματει η ζωη, συνεχιζεται. Ημουν τοσο μα τοσο λαθος. Σε εχω αναγκη.